اشعار

در هوای عاشقی بی بال و پر بودن خوش است            در ره لیلی فقط مرد خطر بودن خوش است

در شب تیره بدنبال قمر بودن خوش است            تحت فرمان خدا در هر گذر بودن خوش است

می نویسم که مرا غیر علی یاری نیست           در دو عالم بجز او سید و سالاری نیست

در دلـم غیر تـولّای عـلـی کـاری نیست           دو جهان غیر علی امر دگر جاری نیست

دل پراز شوکت و فرّشد،شب میلادعلى           میـوۀ صبـر ظـفر شد، شب میلاد على

فرشى از بال ملک،روى زمین گستردند          آسمان زیر و زبـر شد، شب میلاد على

ماهِ مولا شد حدیث طیر را با ما بخوان          در ولایش آشنا و غـیـر را با ما بـخوان

در توسل شـبّـر و شـبّیر را با ما بخوان          «یا مَن أرجوهُ لکلِّ خیر» را با ما بخوان

می سوخت در حرارت یک جلوه آفتاب           سر بُرد از خـجـالت خود مـوج زیر آب

دریـا شـنـیـد نـامش و از تـرس آب شـد           خورشید پا برهنه زمین خورد از شتاب

پخش سبک

شـیـعــۀ مــولا؛ چـهــره خــنــدان است           جــشــن مـــیــلاد، شــاه مـــردان اسـت

آمـده سـرور کـلّ عـالمیـن           آمـده ابـالحـسن ابالحـسیـن

پخش سبک

ای نـگـار نـازنـیـن من           ای پــنـاه آخــریـن مـن

ای همیشه صاحب دلم           یا امـیـرالـمـومنـین من

پخش سبک

حـال دل حـور و ملک گـردیـده عـالی            آمـد بـه دنـیـا حضرت مـولی الـمـوالی

ذکرمحبین، نور و تبارک            میـلاد مولا ، بادا مبارک

پخش سبک

جـشـن مـیـلادِ شـمـس ولایـت شــد            شـادی اهـل ولایت بـی نـهـایت شد

سـاقی کـوثــر، مـولا عـلـی حـیـدر            ای به عالَم تاج سر مولا علی حیدر

پخش سبک

قلب شیعه ها دوباره،غرق شادی وشعف شد         مرغ دل دوباره راهی،سمت ایوان نجف شد

پیرو خـط رهـبــریـم         تا نفس دارم حیدریم(۲)

دنـیـای بی‌امــام به پـایـان رسیده است           از قلب کعـبه قـبـلـۀ ایمان رسیده است
از آسمان حـقـیـقـت قـرآن رسیده است           شأن نزول سوره «انسان» رسـیــده است

بر بیت خـدا، نــور و صفای دگـر آمـد            این کیست که در خانۀ حق بیخبر آمد؟

این نورخدایی است که نازل به حرم شد            یا لطف نهان بود وکنون جـلوه گر آمد

نشان آمدنت، روی کـعـبـه حک شده بود         و صبر کعبه که لبریز از ترک شده بود

دوباره کعبه ترک خورد؟! یا سر تو شکافت؟!         از این پدیده ، زمان هم دچار شک شده بود

ای حرم دیدار روی حق تعالایت مبارک            کـعـبـه امشب آفـتاب عالم آرایت مبارک

ای صفا ای مروه ای هستی تجلایت مبارک            ای حطیم ای حِجر ای زمزم تولایت مبارک

ما عـاشقیم و تا به قـیـامت یـگـانـه ایـم            مــا از ازل بـرای ابـد عــاشـقـانـه ایـم

ما مـوج می زنـیـم به طـوفـان عـاشقی            دریـای احـمـریـم ولـی بی کـرانـه ایــم

چه شد كه خشت سر خشت چیده شد كعبه            برای چیست كه این قـدر كـشـیده شد كعبه

مگر كه؟ از دل این خـانه می زند بیـرون            كه نـاز مـقـدم او آفــریـده شـد كـعـبــه

درساعتی شگفت، مکعّب شکست وبعد         مردی به جای قبلـۀ مردم نشست و بعد

رکعت شد ونماز شد وحمد و سوره شد         آمد طلسم مسجـدیـان را شکـست و بعد

به سمت کعبه ملک هم دخیل می آورد           که مـادری پـسری بـی بـدیـل می آورد

گشود لب به سخن کعبه، داشت بی پرده           بـرای خـلـقـت عـالـم دلـیـل مــی آورد

غیرازین در،خواهش احسان نمی‌آید به کار         التماس از دست این‌وآن نمی‌آید به کار

اهل تعارف نیستم جان قابل تعارف نبود         محضرمعشوق حتی جان نمی‌آید به کار

تـافت آن جلوه که نـور ازلـش نامیدند           پـرتـو نــورِ حـقِ لـم یـزلـش نـامیـدنـد

از نـهـانخانه غـیبی به شبستان شهـود           پـرتـوی تـافـت که نـور ازلـش نامیدند